بررسی بازی Attack on Titan 2: Final Battle

وقتی که در سال 2015 اعلام شد استودیوی Omega Force قرار است یک بازی ویدئویی بر اساس مانگا/انیمه محبوب و موفق Attack on Titan بسازد، خبر چندان خوشایندی نبود. این استودیو در تمام سال‌های حیات خود با IPهای مختلف فقط و فقط به عنوان پوسته جدیدی برای ساختار گیم‌پلی سری Dynasty Warriors برخورد می‌کرد و ساختار دنیای AoT به هیچ وجه با این سبک و سیاق سازگار نبود. اولین بازی Attack on Titan ساخته این استودیو، به شکل غیرمنتظره‌ای حال و هوای ویژه خودش را داشت و با وجود مشکلات نه چندان کمش، تجربه قابل قبولی برای طرفداران بود. قسمت دوم سیستم‌های قسمت اول را گسترده‌تر و خط داستانی جدیدی را در اختیار علاقه‌مندان گذاشت. حالا بازی Attack on Titan 2: Final Battle به عنوان یک DLC برای قسمت دوم منتشر شده و در کنار اضافه کردن امکاناتی تازه، داستان را تا آخرین قسمت فصل سوم انیمه ادامه می‌دهد.

همانطور که گفتم، داستان Attack on Titan 2: Final Battle دو پارت فصل سوم انیمه که در بازی‌های قبلی موجود نبودند را پوشش می‌دهد. اگر با مانگا، انیمه و یا قسمت‌های قبلی بازی آشنایی نداشته باشید، ارائه خلاصه داستان در این قسمت نقد کاری بی‌فایده‌ای است و اگر طرفدار انیمه AoT باشید هم همین چند روز پیش آخرین قسمت فصل سوم را دیدید و نیازی به بازگویی مجدد آن ندارید. به طور کلی این بازی و داستان آن چیزی نیست که اگر قصد آشنایی تازه با AoT را داشته باشید، برای شما کمترین معنا و مفهومی داشته باشد. به خصوص نوع روایت آن برای کسی که آگاهی قبلی از داستان نداشته باشد، بسیار گیج‌کننده است. داستان در 2 (و در واقع 3) بخش مجزا به همراه یک بخش فرعی روایت می‌شود و چینش این بخش‌ها به حدی از هم گسیخته و نامربوط است که دنبال کردن داستان حتی برای افرادی که به طور کامل با داستان آشنایی دارند هم کمی سخت است.

اینکه چرا سازندگان از چنین روشی برای روایت داستان استفاده کرده‌اند، پرسشی است که حتی با اتمام Attack on Titan 2: Final Battle به پاسخ مناسبی برای آن دست پیدا نکردم. فصل سوم، فصل پاسخگویی به تعداد زیادی از سوالات کلیدی و مهم داستان AoT بود اما نوع روایت بازی باعث می‌شود که اگر کسی این فصل را ندیده باشد، پاسخ‌ها را به طور کامل از دست بدهد. شاید تنها قسمت از بخش روایی که تا حدودی این خشم از حماقت در روایت را فرو می‌نشاند، همان بخشی است که به دلیل پرهیز از لو رفتن سوپرایز برای بازیکنان دیگر، متاسفانه نمی‌توانم در مورد آن حرف بزنم! ذکر این نکته هم ضروریست که اینجا برخلاف بازی AoT 2 امکان استفاده از شخصیت ساخته بازیکن وجود ندارد و باید با همان شخصیت‌های اصلی، داستان را به پیش برد که خوشبختانه جذابیت اکثر شخصیت‌ها کمک کرده تا این مسئله تبدیل به یک نقطه ضعف نشود.

در این قسمت به گیم‌پلی سرگرم‌کننده قسمت‌های قبلی تعدادی امکانات جدید اضافه شده و طراحی مراحل اصلی به دلیل شرایط خاص داستانی، کمی از آن فضایی که در قسمت‌های قبلی به سرعت تکراری می‌شد، فاصله گرفته است. اولین ویژگی جدید، امکان استفاده از ابزار ضد نفر است که توسط تیم «کِنی اَکِرمَن» استفاده می‌شد که بازی کردن با این ابزار حسی کاملا متفاوت نسبت به ابزار همیشگی دارد. سرعت بالاتر در هنگام دور زدن‌ها و جا خالی دادن‌ها به اضافه اینکه به جای شمشیر همیشگی، امکان استفاده از تفنگ فراهم شده، همه دست به دست هم داده‌اند تا امکان پیاده کردن استراتژی‌های جدیدی در مبارزات وجود داشته باشد.

مراحلی از Attack on Titan 2: Final Battle که به مبارزه با دشمنان انسانی مشغول می‌شویم، تعدادی از هیجان‌انگیزترین لحظات بازی را به ارمغان می‌آورند. در این مراحل دیگر خبری از تایتان‌های نسبتا کند نیست و باید با آدم‌های عادی که با سرعتی مشابه و حتی بیشتر از ما در فضا جا به جا می‌شوند مبارزه کنیم و مشکل اصلی اینجاست که آن‌ها امکان آسیب رساندن به بازیکن را از راه دور دارند اما بازیکن باید به فاصله نزدیکی از آن‌ها برسد تا امکان حمله کردن برایش فراهم باشد. ابزار بعدی Thunder Spearها هستند که حکم موشک‌هایی را دارند که آن‌ها را از کنار ساعد خود شلیک می‌کنیم! این موشک‌ها در لحظاتی که با تعدد تایتان‌ها رو به رو هستیم، بسیار ابزار کارآمدی هستند و استفاده صحیح و به موقع از آن‌ها تفاوت مرگ و زندگی را رقم می‌زند.

هیجان لحظات نبرد در این قسمت هم کاملا حفظ شده، هنوز هم در میان مبارزات شلوغ و مرگبار می‌شود بعد از هلاکت یک تایتان 100 متری مستقیم روی اسب خود فرود آمد و به سمت تایتان‌های بعدی حمله برد. بخش جدیدی به نام Territory Recovery Mode بازی اضافه شده که در آن تعدادی مراحل تقریبا مشابه با هدف بازپس‌گیری مناطق از دست رفته انجام می‌شوند و از تمامی امکانات موجود در بخش‌های مختلف Attack on Titan 2: Final Battle می‌تواند در این بخش استفاده کرد و شخصیت‌های محبوب AoT را در تیم‌های خاص در کنار هم قرار داد و تایتان‎ها را به درک واصل کرد.

موسیقی همان موسیقی متن انیمه است و در لحظات مشابه از همان قطعات آشنا به گوش طرفداران استفاده شده است. خبری از صداگذاری انگلیسی هم نیست و شخصیت‌ها فقط توسط صداپیشگان ژاپنی آن‌ها ایفا شده‌اند که اصلا و ابدا نکته‌ای منفی به حساب نمی‌آید. بخش گرافیک که بدون شک بدترین و ضعیف‌ترین بخش کار است که البته در قسمت‌های قبلی هم همین بوده و احتمالا منطقی نیست که انتظار تغییراتی اساسی در این بخش را از یک DLC داشته باشیم اما بدون شک با یکی از بدریخت‌ترین عناوین ساخته شده سال‌های اخیر طرف هستیم. این بدریخت بودن تنها یک مزیت، به احتمال زیاد ناخواسته، داشته و آن هم چندش‌آور و کابوسناک‌تر شدن ظاهر تایتان‌هاست.

Attack on Titan 2: Final Battle در نهایت تبدیل به یک DLC قابل قبول شده که در عین حال نتوانسته مشکلات قسمت‌های قبلی را پوشش دهد. برخی مراحل جدید که به دلیل عوض شدن دشمنان از تایتان به انسان، حس جدیدی پیدا کرده‌اند و از فضای تکراری معمول مراحل قسمت‌های قبلی فاصله گرفته‌اند، بزرگترین برگ برنده بازی به حساب می‌آیند. در نهایت با یک بازی صرفا قابل قبول دیگر بر اساس Attack on Titan طرف هستیم، نه بیشتر و نه کمتر که احتمالا برای مخاطب هدف خود به اندازه کافی سرگرم‌کننده باشد.